Σίγκμουντ Φρόυντ

Ο Φρόυντ (1856-1939) υπήρξε ο πατέρας της Ψυχανάλυσης, μιας μεθόδου θεραπείας των ψυχικών ασθενειών. Επιπλέον, ανέπτυξε μία θεωρία εξηγώντας την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Ο Φρόυντ υποστήριζε ότι τα γεγονότα της παιδικής μας ηλικίας έχουν τεράστια επιρροή στην ενήλικη ζωή μας, διαμορφώνοντας σημαντικά την προσωπικότητά μας. Παραδείγματος χάριν, το άγχος που προέρχεται από τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος κρύβεται στη συνείδηση του ατόμου, πιθανόν προκαλώντας προβλήματα κατά την ενηλικίωσή του (συχνά με τη μορφή νευρώσεων). Η έρευνα του Φρόυντ κυριαρχήθηκε από την προσπάθειά του να βρει τρόπους διείσδυσης στο καλά κρυμμένο υποσυνείδητο, και στον τρόπο που αυτό επηρεάζει τη διαδικασία ανάπτυξης της προσωπικότητας. Ανέπτυξε έτσι ένα ανατομικό μοντέλο του εγκεφάλου, περιγράφοντας αναλυτικά τη δομή και τη λειτουργία του. Ο Φρόυντ χρησιμοποίησε την αναλογία ενός παγόβουνου για να περιγράψει τα τρία επίπεδα του μυαλού.

Οι όροι και το λεξιλόγιο που εισήγαγε έχουν πλέον ενσωματωθεί στη δυτική κοινωνία και χρησιμοποιούνται πλέον από καθημερινούς ανθρώπους. Για παράδειγμα, λέξεις όπως “προσωπικότητα”, “λίμπιντος”, “άρνηση”, “καταστολή”, “νευρωτική πάθηση” ή “καθαρκτική φροϋδική ολίσθηση” αποτελούν πλέον αναπόσπαστο μέρος της ψυχολογικής και ψυχιατρικής θεωρίας.

Βέβαια, τα περισσότερα από τα στοιχεία της Θεωρίας του Φρόυντ προέρχονται από ένα μη αντιπροσωπευτικό δείγμα, καθώς μελέτησε κυρίως τον εαυτό του και τους ασθενείς του. Το κύριο πρόβλημα που αναδύεται λοιπόν είναι ότι οι μελέτες του βασίζονται στην αναλυτική διάγνωση ενός ατόμου ή μίας ομάδας ατόμων (π.χ. γυναίκες μέσης ηλικίας από τη Βιέννη που ήταν κάποιες από τις ασθενείς του), καθιστώντας έτσι δύσκολη τη γενίκευση στον ευρύτερο πληθυσμό. Παρόλα αυτά, ο Φρόυντ το θεωρου΄σε ασήμαντο, πιστεύοντας μόνο στην ποιοτική διαφορά μεταξύ των ανθρώπων.