Λεονάρντο

Περπατάτε στα μνημεία και αξιοθέατα της Φλωρεντίας, παρακολουθώντας μία ξενάγηση για το παρελθόν και το παρόν τη πόλης και των κατοίκων. Όντας καλλιτέχνες, προσέχετε τα πάντα για τους πίνακες, τα γλυπτά και τους μεγάλους δασκάλους. Λίγο αργότερα, αφού κουραστήκατε, αποφασίζετε να σταματήσετε για έναν καφέ σε ένα μικρό και μουντό καφέ με το όνομα Λεονάρντο. “Ποιον από τους δύο?” ρωτάτε μία νεαρή σερβιτόρα. “Παρακαλώ;” “Λεονάρντο. Είναι ο ντα Βίντσι ή ο ντι Κάπριο;” Σας χαμογελάει. “Όποιος θέλετε, δεν με ενοχλεί!” Είναι ένα παράξενο μέρος για τα δεδομένα της εκπληκτικής Φλωρεντίας, με απλούς καφέ τοίχους, απλό ξύλο και παλιά παντζούρια. Τι τέλειο μέρος, σκέφτεστε.. “Δεσποινίς, σε ποιον ανήκει το καφέ;” “Στον πατέρα μου και σε εμένα.” “Έχουμε μία πρόταση. Είμαστε καλλιτέχνες και είμαστε τρομερά ενθουσιασμένοι που επισκεπτόμαστε το μέρος που ζούσε και σπούδαζε ο ο νεαρός Λεονάρντο ντα Βίντσι. Τι θα λέγατε να χρησιμοποιήσουμε τους τοίχους σας για να δώσουμε στο καφέ μία εικαστική πινελιά που να θυμίζει λίγο περισσότερο Λεονάρντο;” “Φυσικά! Απλά βιαστείτε. Ξέρω ότι η Τέχνη δεν δέχεται καμία βιασύνη, αλλά πρέπει να κλείσω σε μία ώρα.” “Δώστε μας 70 λεπτά, δεσποινίς!”