Αλεξάντερ Φλέμινγκ

Ο Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ (1881 – 1955) πήγε στο Σχολείο Λούντεμ Μορ (Louden Moor School) και Ντάρβελ (Darvel School), ενώ με διετή υποτροφία παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Κιλμάρνοκ στη Σκωτία. Λίγα χρόνια αργότερα, μετακόμισε στο Λονδίνο όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο του Λονδίνου. Το 1903 αποφάσισε να σπουδάσει Ιατρική, ξεκινώντας στην Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείο St. Mary’s, η οποία ήταν μέρος του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Φλέμινγκ επικέντρωσε την έρευνά του στον τομέα των αντισηπτικών. Συνέχισε τις μελέτες του στα βακτήρια και τις αντιβακτηριακές ουσίες στο Νοσοκομείο St Mary's, ανακαλύπτοντας έτσι το ένζυμο λυσοζύμη.

Το 1928, ανακάλυψε το πρώτο ευρέως αποτελεσματικό αντιβιοτικό. Εκείνη την εποχή, ο Φλέμινγκ ερευνούσε τις ιδιότητες του σταφυλόκοκκου. Αφού επέστρεψε από διακοπές, πρόσεξε ότι πολλά από τα δισκία μικροβιακών καλλιεργειών είχαν μολυνθεί από ένα μύκητα (κοινώς: είχαν μουχλιάσει). Έτσι, μέσα από μία σειρά πειραμάτων οδηγήθηκε στην ανακάλυψη του πρώτου αντιβιοτικού, της πενικιλίνης. Η ανακάλυψη αυτή θεωρείται η πρώτη “νίκη κατά των ασθενειών”. Τιμήθηκε το 1945 με το Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής, μαζί με τον Αυστραλό Χάουαρντ Φλόρεϋ και τον Σερ Έρνεστ Τσέιν. Ο Φλέμινγκ είχε ήδη φήμη από τις προηγούμενες έρευνές του ως ευφυής αλλά απρόσεκτος ερευνητής, με το εργαστήριό του να είναι συνήθως πολύ ακατάστατο. Παρόλα αυτά, πολλοί θεωρούν ότι η αυτή του η ακαταστασία οδήγησε σε πολλές από τις ανακαλύψεις του.